Eerste stage; 26 oktober

Het is verdorie net alsof ik op vakantie ben, dacht ik glimlachend toen ik in het ochtendzonnetje in de tuin zat. Ik betrapte mijn huisgenoten op hetzelfde gevoel. Plank gehuurd, wetsuit aan – Maartje en Ruben gingen de golven proeven van de San Diego-kust. Lili trok met een vriend de Old Town in. En ik ging een stuk wandelen, koffie drinken, foto’s maken en weer terug om te joggen en een (soort van) duik te nemen in de koude pacific. Zo is het fijn voorbereiden op onze stage! San Diego is heel chill en laid-back – ik begin er bijna ‘Californisch’ van te praten.
Gisteravond hadden we al een meeting met de groep. Docenten Ronald en Mayriam hadden lekker gekookt en samen namen we onze doelen voor de stage door. Anamnese, diagnose, behandelprincipe en behandelplan: dat willen we graag allemaal gaan meemaken, live, werk in uitvoering. Wat vraag je aan de patiënt, wat check je, hoe ga je het aanpakken, welke punten kies je en waarom?
Vanavond deden we daar een eerste aanzet toe. Maartje, Ruben, Lili en ik gingen met Mayriam naar de dak- en thuislozenopvang van de Pacific Beach United Methodist Church. Zes behandeltafels voor gemiddeld 25 patiënten waar per persoon 45 minuten voor wordt uitgetrokken. Ieder van ons liep mee met een student van de Pacific College of Oriental Medicine. Ik met Erica, een sympathieke vierdejaars die graag vertelde over haar diagnose- en puntkeuze maar eveneens luisterde naar wat ik te melden had. Ze vroeg af en toe ook mijn advies. En ik merkte – fijne ontdekking! – dat ik eigenlijk al best veel weet en hoe leuk het is om dit nu in een concrete situatie te toetsen.
Vier patiënten kwamen er voorbij. Mensen zonder dak, zonder thuis, of met thuis maar dan in grote problemen. Daar zitten ook ‘illegal aliens’ bij, vertelde Don, een van de begeleiders van de acupunctuurkliniek van de kerk. Ook niet vreemd met de Mexicaanse grens op 30 kilometer afstand. Erica spreekt een klein woordje Spaans, wat handig bleek bij een patiënte met een klein woordje Engels. Samen kwamen ze er prima uit. ‘Iedereen heeft recht op een behandeling. We vragen niet naar de papieren van mensen’, zei Don. Wat opviel was hoe dankbaar de patiënten waren. Voor de aandacht, het vriendelijke woord, iemand die naar hun klachten luistert. Velen van hen lagen ook uiterst relaxed op de bank, ogen dicht. Een van de patiënten bij wie ik mocht meekijken snurkte zelfs luid door zijn behandeling heen. Ook dat kun je dus met acupunctuur bereiken.
De meeste patiënten kampen volgens Don met spier- of botgerelateerde klachten, diabetes, reumatische artritis, hoge bloeddruk, mentaal-emotionele problemen en ernstige psychiatrische aandoeningen. Om hen in zo’n kort tijdsbestek te behandelen is bijna ondoenlijk, maar elke actie is er één, heel belangrijk voor een dergelijke groep mensen. Het effect is groot, evenals de progressie die wordt geboekt. Mooi initiatief, dierbare momenten soms ook tussen patiënt en behandelaar, en heel leerzaam voor ons. Wij zijn allen onder de indruk.

Maryelle, Ellen, Tessa en Tess gingen samen met Ronald naar de veteranenkliniek. Daarover spoedig meer.